Πυθαγόρειο Θεώρημα Σουφραζέτας
Πάμε πάλι μια επανάληψη στα αυτονόητα. Και τούτο διότι, παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο «σουφραζέτες και καθάρματα» έρχεται πάλι στο μυαλό μου, δίχως ωστόσο ίδιο περιεχόμενο. Είμαι φεμινίστρια. Μέχρι το κόκκαλο. Μέχρι την τελευταία τρίχα των μαλλιών μου. Και το αποδεικνύω από την ημέρα που πάτησα το πόδι μου στο σχολείο. Δεν γουστάρω τα στερεότυπα και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι δεν είμαι αρκετή λόγω μιας άποψης, ενός νοητού πυθαγόρειου θεωρήματος με υποτείνουσα μία αμόρφωτη και απαίδευτη μάζα λάσπης και προσκείμενες σε αυτή κάθε λογής «αληταριό». Ναι, σε αυτό το άρθρο θα κράξουμε . Από μικρή έμαθα ένα πράγμα. Να σέβομαι, να ακούω, να εμπιστεύομαι. Να αγαπώ τον άλλον άνθρωπο. Να βλέπω την ύπαρξή του και να δέχομαι ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Να καταλάβω γιατί άραγε πήγα σχολείο, γιατί διάβαζα εκείνον τον αναθεματισμένο τον Παπανούτσο στη Γ’ Λυκείου, γιατί – το κέρατό μου – μαθαίναμε απ' έξω την «Άρνηση» του Σεφέρη. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο, υπάρχει και η υποτείνουσα μίας αμόρφωτης και α...
