Οδυσσέας, Λυσιστράτη και Ιούδας
Τελικά, πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας; Από μικρή πάντα μου έλεγαν ότι είμαι πολυπράγμων. Ένας σύγχρονος Οδυσσέας. Πολυμήχανη, έξυπνη, δραστήρια. Μουσική, χορός, κολύμβηση, ξένες γλώσσες, κοινωνική ζωή, διάβασμα. Όλα χωρούσαν στο πρόγραμμα. Πυγμή, μέχρι τελευταίας πτώσης. « Χρειάζομαι δύο αγόρια να μετακινήσουμε ένα θρανίο ». ( Ακούγεται σύρσιμο καρέκλας και η Χρυσάνθη, σαν προφήτης Λυσιστράτη σηκώνεται όρθια). Το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε. Σχολή, διάβασμα, κοινωνική ζωή, δουλειά, μεταπτυχιακά, πισίνες, φίλοι, ξενύχτια. Χρόνος διπλάσιος, ένα γραμμένο ημερολόγιο πάνω σε κατακρεουργημένες σελίδες. Γραμμένες με ανεξίτηλο μελάνι (όπως λέγαμε παλιά). Το μυαλό, λένε, είναι εύθραυστο. Μια λεπτή γραμμή. Αν την ξεπεράσεις, τελείωσες. Πότε άραγε έκανες κάτι για σένα και όχι επειδή στο επέβαλαν κοινωνικά; Και φυσικά, δεν μιλάω για πραγματική πίεση. Είναι μια «φωνούλα», βαθιά ριζωμένη στο μυαλό μας, σαν άλλο Φροϋδικό «υπερεγώ», που μας λέει τι να κάνουμε. Μια ακούσια αναπνοή. ...
