L'année du doute

 

Και δεν θα κάνω απολογισμό χρονιάς, γιατί αυτό είναι πλέον ξεπερασμένο. Σίγουρα θα ευχηθώ υγεία και ευτυχία γιατί σίγουρα δεν τα θεωρώ αυτονόητα.

 

Πέρασε ένας χρόνος που έγιναν πολλά και σίγουρα έγιναν πολλά.

 

1η Ιανουαρίου 2024: ήμουν με κάποιους παιδικούς φίλους στις 2:00 π.μ. και γελούσαμε με τις αστείες φωτογραφίες που βγάζαμε και τα γελοία χορευτικά που κάναμε στο μαγαζί που πηγαίναμε από το Λύκειο.

 

1η Ιανουαρίου 2025: είμαι στο δωμάτιό μου και γράφω αυτό το κείμενο.

 

Έγιναν πολλά το 2024, αγαπητοί αναγνώστες. Πολλά δυσάρεστα που εν τέλει έφεραν ευχάριστα, πολλοί άνθρωποι έφυγαν και εν τέλει ήρθαν άλλοι. Φωτογραφίες και επαφές διαγράφηκαν, άλλες μπήκαν σε χρονοντούλαπο. Σταμάτησα να μιλάω με ανθρώπους που κάποτε γέμιζαν τις στιγμές μου και με άλλους κάναμε σιωπηρές συμφωνίες ότι καλύτερα να είμαστε μακριά και αγαπημένοι.

 

Και όλα αυτά μου θυμίζουν το πρώτο μου κείμενο, εκείνο το 2018, όταν έφευγα από το παιδικό μου δωμάτιο για να πάω να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη.

Είχα πει το εξής: "Ξέρετε γιατί τις λένε αναμνήσεις; Γιατί ήταν, είναι και θα παραμείνουν στο παρελθόν. Αυτή η σκέψη δεν σας φοβίζει; Το ποτέ δεν είναι αρκετά τρομακτικό, απόλυτο;"

 

Και όχι, μετά από επτά χρόνια, δεν αναθεώρησα. Η αμφιβολία του αύριο εξακολουθεί να' ναι ο συνηθισμένος εφιάλτης που βλέπω εδώ και πολλά χρόνια. Μια άγνωστη φιγούρα με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, να προσπαθεί απεγνωσμένα να με κατατροπώσει. Από παιδί, το ίδιο βλέπω.

 

Προς το τέλος του 2024, όταν συνήλθα μερικώς, αποφάσισα να δω τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Να ακούσω λίγο παραπάνω την Χρυσάνθη ακόμα και αν το μόνο που μπορώ να αντιληφθώ είναι ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που κρύβεται πίσω από μία κλειστή πόρτα, με ένα χιλιοϋπογραμμισμένο βιβλίο ιστορίας.

Και ξέρετε γιατί μ' άρεσε αυτό το μάθημα; Ήξερα πως σε κάθε κεφάλαιο υπάρχει ένα τέλος. Δεν θα έμενα ποτέ με την αμφιβολία. Το δωδεκάχρονο κορίτσι θέλει να μάθει τι θα γίνει στο τέλος. Αν όλα αυτά είχαν κάποιο νόημα ή απλά έγιναν για να γίνουν.

Το 2025 ξέρω ήδη ότι δεν θα μου δώσει αυτή την απάντηση. Την απάντηση που δεν θα βρω ούτε σε πτυχία ή μεταπτυχιακά, ούτε σε δικόγραφα, ούτε σε ξεχασμένους έρωτες ή φιλίες που τις πήρε ο χρόνος.

 

Δεν ξέρω τι να ευχηθώ για το 2025.

 

Σίγουρα να' μαι υγιής. Σίγουρα να 'χω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούν.

 

Όσο για το τι θα απογίνει αυτό το δωδεκάχρονο κορίτσι που κρύβεται πίσω από μία κλειστή πόρτα, με ένα χιλιοϋπογραμμισμένο βιβλίο ιστορίας, καλοί μου αναγνώστες, θα ΜΑΣ αφήσω με την αμφιβολία.

 

Καλή Χρονιά σε όλους λοιπόν!