Τα του Σεπτέμβρη

Υπάρχουν βραδιά που αισθάνεσαι μόνος; Είσαι στο μπαλκόνι σου, περασμένες τρείς, μια εκνευριστική ησυχία σου τρυπάει το μυαλό, τα αστέρια ξαφανισμένα, λες και τα απήγαγαν για να μη τα δεις. Τα φώτα του δρόμου, επικριτικά, θυμίζοντάς σου όλα σου τα καλοκαιρινά λάθη. Ξεχασμένες αλήθειες. Κάποιες παρέες στο στενό ανταλλάσουν καληνύχτα. Δεν κοιμάσαι. Μουντός Σεπτέμβρης. Κάθε Σεπτέμβρης. Δίχως όνειρα. Δίχως αύριο. Κάθε αύριο το ίδιο. Καθε σήμερα και χθες. Αναπολείς το καλοκαίρι. Που κάθε Τετάρτη ήταν Σάββατο. Και καθε Σάββατο ήταν μεθύσι. Και κάθε Κυριακή μύριζε βότκα. 

Και καθε καλημέρα ηταν περιττή. 

Μεσημέρι αγκαλιά με ενα κύμα. Με τον ήλιο να σου καίει τα ξανθά μαλλιά. Με μία κούραση στο βλέμμα και μία πανέμορφη παιδική αγωνία στην αναπνοή. 

Έχει αδειάσει η πόλη. Λες και μια βόμβα έσκασε και πήρε μαζι της τα ξενύχτια, τις βόλτες και τις παρέες. Λες και ένας φύλακας άγγελος μου ψιθυρίζει ότι ειναι ώρα να φύγω.

Τελείωσε το καλοκαίρι. 

Και πρέπει κάποια στιγμή να το καταλάβω. 

2:02 am