Η "λεγόμενη" νομική σας.

     Έχοντας δώσει πανελλήνιες, το 2018, καμία φράση δεν ακουγόταν από εμένα πέρα από το «θέλω να γίνω δικηγόρος, θέλω να σπουδάσω νομική». Αναμένοντας με αγωνία τα αποτελέσματα, χτυπάει το τηλέφωνο ενώ κοιμόμουν, και ήταν ένας άγνωστος ως τότε αριθμός. Χωρίς να καταλαβαίνω ακόμα πολλά ακούω χαρακτηριστικά: «Χρυσάνθη, γράφε». Ακολούθησαν νούμερα με δεκαδικούς που με έναν γρήγορο υπολογισμό, μου έδιναν το εισητήριο για αυτή τη σχολή που τόσα χρόνια ήθελα. Ως σωστή αγχώδης τύπισσα, άρχισα να να αγωνιώ για τη πόλη και για τις λεγόμενες «βάσεις».

Κάπου στα τέλη Αυγούστου, ένα μεσημέρι, με βρίσκεις πάνω από έναν υπολογιστή να πληκτρολογώ κωδικούς, ώστε να δω σε ποια πόλη θα περνούσα την τρελή φοιτητική ζωή. Το μήνυμα ήταν σαφές: «Φτιάξε βαλίτσες για Θεσσαλονίκη». Μία άγνωστη για μένα τότε πόλη, στην άλλη άκρη της Ελλάδας, χωρίς καμία άκρη και κανένα γνωστό εκεί.

Κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη εγκαταστάθηκα εκεί. Σε ένα μικρό, αλλά πολύ ζεστό σπίτι, που μπορεί να μην ήταν εκείνο των ονείρων μου, αλλά πέρασα απίστευτες στιγμές μέσα στους τοίχους της γκαρσονιέρας στη Κλεισθένους. Πρώτη μέρα σχολής. Μαθήματα δαιδαλώδη, με τεράστια βιβλία και κάτι που έλεγαν «κώδικα» με τρόμαζαν. Καθηγητές που δε φορούσαν πια τζιν και αθλητικά, αλλά κουστούμια και γραβάτες, κρατούσαν χαρτοφύλακες και μιλούσαν σα να κάνουν διάλεξη στο Harvard, μας έκαναν να μοιάζουμε σαν τουρίστες σε μουσείο.

Όλοι μας «ψαρωμένοι» με τον όγκο της ύλης, ακούγαμε τη σπαστική φράση: «Είσαι νομικός, να εκφράζεσαι σωστά και να είσαι προσεκτικός. Δεν είσαι σα τους άλλους, είσαι η αφρόκρεμα, έχεις ευθύνες». Και απαντούσαμε από μέσα μας: «Τι μας λες ρε Νταλάρα; Έχει συναυλία ο Θανάσης αύριο». Και κάπου εκεί ένας καθηγητής, του οποίου το μάθημα το πέρασα από τύχη και φυσικά δε θυμάμαι πλέον ούτε τι χρώμα είχε το εξώφυλλο, είπε μία Τρίτη πρωί στο μεγάλο αμφιθέατρο το εξής: «Δε θα αφήσετε κανέναν απαίδευτο, ημιμαθή, να σας κουνάει το δάχτυλο επιδεικτικά, λέγοντάς σας τι να κάνετε». Η αρχή του τέλους. Έκανε το λάθος να προφέρει αυτές τις λέξεις, να σχηματίσει αυτή τη περίοδο, ενώπιόν μου.

Δε θα περιγράψω άλλο τη φοιτητική ζωή, η οποία δεν είναι τόσο γλαφυρή όσο οι υπόλοιπες που έχετε ακούσει. Κάπου το 2022, έναν Οκτώβρη, βγήκε το τελευταίο μάθημα (που προφητικά είχα πει ότι θα το αφήσω για πτυχίο). Το πέρασα. Συναισθήματα; Ανάμεικτα (τι πιο γραφικό αλλά και ταυτόχρονα ρεαλιστικό). Ένα άγχος «ενηλικίωσης» κυρίευσε το σώμα μου και ένας αέρας – σφαλιάρα, «χάιδεψε» το πρόσωπό μου. Άρχισα να τρέχω στα μαγαζιά με το ταπεινό μου budget για να προμηθευτώ «ρούχα – δικηγόρου» γιατί πια δε λεγόταν να κυκλοφορώ στη Λουκάρεως με τα τζιν και τα all star [πόσο λάθος ήμουν]. Οι φίλες μου ανέβαζαν δημοσιεύσεις με την επιτυχία της ασκούμενης δικηγόρου, που προφανώς δεν έκατσε να πάρει μια ανάσα, γιατί είχε χρέος να υπηρετήσει τη δικαιοσύνη από τα 22 της χρόνια.

Όσο κάνω άσκηση, τα λόγια του έρμου του καθηγητή ηχούν σαν «τούμπανα» στα αυτιά μου. «Δε θα αφήσετε κανέναν απαίδευτο, ημιμαθή, να σας κουνάει το δάχτυλο επιδεικτικά, λέγοντάς σας τι να κάνετε». Η οργή της νιώτης, που δεν εμφανίστηκε στα φοιτητικά μου χρόνια, κατακλύζει κάθε μέρα το μυαλό μου όλο και πιο απειλητικά. Γιατί δεν μας είπαν ότι η νομική και η δικηγορία δεν έχουν απολύτως καμία σχέση; Ή μάλλον θυμάμαι ότι μας το είπαν, κάποια στιγμή που εγώ και οι φίλες μου ανταλλάσαμε σημειώσεις από τη Πολιτική Δικονομία. Και γιατί δε μας προετοίμασαν τότε για αυτό; Γιατί ίσως, Χρυσάνθη μου, δε πληρώνονται για αυτό. Είσαι καλός νομικός εφόσον μάθεις απέξω την έμμεση αυτουργία αλλά καλός δικηγόρος θα γίνεις εφόσον κάνεις τη νομική σου, επιχείρηση.

Και αν ζητάς τη γνώμη μου, δεν είναι λίγο λυπητερή η ιστορία; Τόσο άγχος και δάκρυα πάνω από βιβλία; Γιατί δε μας είπαν ότι σιγά, δεν έχει σημασία να τα μάθεις όλα και να πάρεις τον τέλειο βαθμό; Νομίζω και αυτό μας το είπαν. Αλλά εγώ ήμουν απασχολημένη με τη συναυλία του Θανάση.

9:20 μμ