Χεριστικοί και Ινδικά Χοιρίδια

 Όπου και αν βρεθείτε, σε ένα γραφείο, σε μία καφετέρια, σε ένα σχολείο, σε ένα πανεπιστήμιο και κοιτάξετε γύρω σας θα δείτε πολύ διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων. Κάποιοι προτιμούν να είναι το επίκεντρο. Νιώθουν ασφάλεια όταν ο κόσμος κινείται γύρω από αυτούς. Όταν στη ταινία της ζωής τους κατακτούν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και σε μία γωνία βλέπεις και άλλους που το κλουβί  η σκιά των «δυναμικών» είναι το δικό τους σπίτι, το δικό τους περίβλημα ασφαλείας.

Για να μη μιλάω με γρίφους (αν και ξέρετε πόσο μου αρέσει) και καθώς έκανα την γνωστή εισαγωγη γένος προς είδος, ας ονομάσουμε τις κατηγορίες ανθρώπων που επικρατούν τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου.

Χειριστικοί, λοιπόν κυρίες και κύριοι, και «ινδικά χοιρίδια»

Για να μιλήσουμε για τους πρώτους τους εκλεκτούς (ή αλλιώς «κωλοπετσωμένους»), νομίζω ότι η λέξη ψυχρότητα, θα ήταν συνώνυμό τους. Από κάποιους θεωρούνται δυναμικοί, ότι δεν τους αγγίζει τίποτα. Ιστορικοί και μυθικοί «μακιαβελιστές», «Οδυσσέες» μίας άλλης Οδύσσειας. Πατούν επί πτωμάτων για να καταφέρουν αυτό που θέλουν – και εγώ ως γνωστός παρατηρητής – κατάλαβα ότι είναι και κάτι περισσότερο. Μπερδεμένοι, ανυπόμονοι, φοβισμένοι βαθιά μέσα τους πως η μοναξιά θα αλλοιώσει το μυαλό τους. Ω Π Α! Σας χάλασα τη κοσμοθεωρία; Τι νομίζατε ότι θα το παίξω «χειριστικοί θύτες και ινδικά χοιρίδια τα αιώνια θύματα»; Τς Τς Τς.

Ας αντιστρέψουμε τους ρόλους λοιπόν. Ένας άνθρωπος που δεν αισθάνεται και προσπαθεί με οποιονδήποτε εφικτό και μη τρόπο να γαλουχήσει τις επιλογές των υπολοίπων, για κάποιους είναι «μάγκας» αλλά για μένα όχι. Και όσοι από εσάς έχετε θεοποιήσει τέτοιου είδους ανθρώπους, θεωρώντας τους σωτήρες, ή από μία άλλη οπτική γωνία «τους επιζήσαντες της σημερινής μας κοινωνίας», ένα έχω να πω: «Θα τοποθετήσω τις απόψεις σας στον τραπεζικό λογαριασμό μου, για να δω αν με το χρόνο δημιουργείται κάποιο ενδιαφέρον».

Και ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στους συγχωρεμένους (ήτοι τα ινδικά χοιρίδια), θα πείτε το κλασικό «ε είναι άξιος της μοίρας του, δεν έχει τη δύναμη να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στον δικτάτορα χειριστικό και με περίσσειο θάρρος να του πει: ΔΕΝ ΘΈΛΩ». Πφφ ανοίγω μεγάλη κουβέντα και τα μικρού μήκους κείμενά μου δεν βοηθάνε.

Τα ινδικά χοιρίδια (όσο out of the box και αν σκεφτώ) είναι για μένα λίγο πιο αγαπημένα. Και θα σας δώσω να καταλάβετε το λόγο. Ένας χειριστικός νευριάζει συνέχεια, έχει συνεχώς παράπονα και γενικά είναι αχώνευτος. Από την άλλη ένα ινδικό χοιρίδιο δε νευριάζει σχεδόν ποτέ, δεν παραπονιέται και τον συμπαθούν όλοι για να τους κάνει τα χατίρια. Έχετε σκεφτεί ποτέ, καλοί και αθώοι αναγνώστες μου, τι θα γίνει αν ένα ινδικό χοιρίδιο νευριάσει; Έχω την ταπεινή εντύπωση πως η βόμβα στη Χιροσίμα θα έμοιαζε βαρελώτο.

Και επιστρέφω στην πιο κλασική εντύπωση όλων. (Στο σημείο αυτό θα ήθελα να γίνω σωκρατικός φιλόσοφος και να θέσω το δικό μου ρητορικό ερώτημα): Ποιος είναι πραγματικά ο δυνατός της υπόθεσης; Αυτός που γαλουχεί τον εαυτό του ή τους γύρω του.

Παρόλαυτα είτε θες να ονομάζεσαι χειριστικός είτε ινδικό χοιρίδιο, πρέπει να ξέρεις κάτι. Όλοι οι άνθρωποι έτσι και αυτοί έχουμε έναν κρυπτονίτη, μία αδυναμία. Επομένως, μην βιαστείτε να επιλέξετε κατηγορία. Γιατί πολλές φορές το κάνουμε άθελά μας (όπως είπε και ο Βάρναλης: «Αχ που’σαι νιώτη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».Μην μισήσετε αμέσως του χειριστικούς, μην λυπάστε τα ινδικά χοιρίδια. Μην ζητάτε απεγνωσμένα την σκληρότητα για να μπορείτε να κρύψετε την αδυναμία. Μην κρύβεστε πίσω από την αδυναμία, φοβούμενοι να γίνετε σκληροί.

-        Και επειδή ζητήθηκε και ερωτήθηκα σχετικά: Γλυκιά μου συγγραφέα, αν δεν ανήκω σε καμία κατηγορία από τις δύο, τι είμαι; Σου απαντώ λοιπόν να διαβάσεις ξανά το κείμενό μου.

«Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα»