Αλληγορία καραντίνας

Περνάω πολλές ώρες κοιτάζοτας έξω, τις απέναντι πολυκατοικίες καταδικασμένες στην ίδια μοίρα που βρίσκομαι και γω, τα λιγοστά αμάξια φυγάδες από την ίδια τους την ελευθερία, τους ήχους της φύσης σαν μια γλυκειά παρηγοριτική νότα μέσα στην απέραντη μελαγχολία μας.

Βάζω ακουστικά συχνά. Κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι στους ανεβαστικούς ρυθμούς των τραγουδιών που συνηθίζω να ακούω. Αυτά που είναι χαρούμενα με ταξιδεύουν σε εκείνα τα βράδια που μαζευόμουν με τους φίλους μου και αφηνόμουν μαζί τους σε ένα ανέκδοτο που δεν τελείωνε ποτέ, δεν είχε πουθενά τελεία. Σαν μία καλοσυντονισμένη ορχήστρα που η κάθε μικρή λεπτομέρεια προσθέτει μία μικρή ψηφίδα στο θεϊκό αποτέλεσμα.

Όμως και τα λυπημένα παίζουν το ρόλο τους σε αυτόν τον θίασο του μοναδικού musical. Άλλα μοιάζουν με ένα γλυκό κύρηγμα που μου θυμίζουν τα μικρά πράγματα για τα οποία συνήθιζα να γκρινιάζω. Τα μικρά, τα ασήμαντα τα οποία όμως γέμιζαν τη ζωή μου, κάνοντάς την πολύχρωμη, ζωντανή. Σαν ένα μικρό παιδί που λαχταρά να γευτεί το γλυκό της μαμάς. Ή το γλυκό κορίτσι που ήθελε όσο τίποτα άλλο στα γενέθλιά της ένα ροζ φόρεμα. Παραδείγματα βγαλμένα από κινηματογραφική ταινία ή πολυσέλιδο μυθιστόρημα. Άλλα εμένα προσωπικά που θυμίζουν πόσο γκρίνιαζα για εκείνα τα πρωινά που ξυπνούσα νωρίς για να προλάβω την δύωρη διάλεξη. Ή τις μέρες που αρνιόμουν κατηγορηματικά να σιδερώσω, όσο και αν η μαμά μου φώναζε από το τηλέφωνο. Υπάρχουν όμως και εκείνα τα λυπημένα τραγούδια που με μεταφέρουν εκεί που πραγματικά θα λαχταρούσα να βρίσκομαι τη δεδομένη στιγμή. Με ένα γαλάζιο σύννεφο φτιαγμένο από μπαμπάκι, χορεύω μαζί του μέχρι τη θάλασσα, την παραλία εκεί που το σιέλ του ουρανού γίνεται ένα με το διάφανο νερό και αγκαλιάζει τη χρυσή άμμο. Σκέφτομαι ότι ξαπλώνω στην παραλία χαζεύοντας το γαλάζιο σύννεφο, ευχαριστώντας το για τη γλυκειά και μοναδική στιγμή που μου χάρισε.

Τις προάλλες πήγα μία βόλτα με το ποδήλατο. Είχα πολλά χρόνια να κάνω κάτι τέτοιο. Ήταν κάπου εκεί που το λαμπερό μεσημέρι χαρίζει τον χρυσό του θρόνο στο μελαγχολικό απόγευμα, αναθέτοντάς του κάθε ευθύνη που έχει απέναντι σε μας, τους λιλιπούτειους υπηκόους του. Και εκεί που ξεκίνησα, σήκωσα το βλέμμα μου στον καθαρό ουρανό. Το μικρό γαλάζιο σύννεφο δεν υπήρχε, αφού πια μόνη μου είχα ταξιδέψει εκεί που ήθελα. Ο ανοιξιάτικος αέρας χάιδευε τα μαλλιά μου κάνοντας τα να μοιάζουν με ένα καστανόξανθο πέπλο. Ένα δώρο του γαλάζιου σύννεφου που κατάφερα να βιώσω αυτά που έχανα τόσα χρόνια.

Πολλές φορές, εμείς τα αλλόκωτα όντα που θέλουμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι βλέπουμε μόνο την αρνητική πλευρά των πραγμάτων. Σα να θέλουμε να δυσκολέψουμε τη ζωή μας. Σα να προσθέτουμε μανιωδώς άχαρες μαύρες κηλίδες σε μία ολόλευκη σελίδα. Μία σελίδα που ο καθένας μπορεί να την γεμίσει με όσα χρώματα, σχήματα και εικόνες επιθυμεί. Αρκεί να θυμάται ότι διαθέτει μόνο μία.

«Cause I got too much life
Running through my veins
Going to waste»