Τα νεύρα μου

Γενικά νευριάζω. Νευριάζω με τα πάντα. Οτιδήποτε επηρεάζει το περίβλημα ασφαλείας μου. Νευριάζω με τους vegan, το ροχαλητό, αυτούς που μασάνε με ανοιχτό στόμα, τους μικρούς θορύβους, τους σπασίκλες, τους αμαθείς, τους αναίσθητους και τους ονειροπόλους. Αλλά αυτά είναι πράγματα που μπορείς να τα διακρίνεις με γυμνό μάτι. Να τα δεις, να τα ακούσεις, να τα πιάσεις. Υπάρχουν και άλλα που χρειάζεσαι μικροσκόπιο για να τα «αντικρίσεις». Και γι'αυτό είμαι εδώ εγώ για να κάνουμε ένα μάθημα ταχείας εκπαίδευσης πάνω στις κατηγόριες ανθρώπων που με νευριάζουν.

1. Άνθρωποι χωρίς πάθος

Άνθρωποι... άτομα... αυθύπαρκτες οντότητες τέλος πάντων, που ακολουθούν μία εντελώς τυπολατρική ρουτίνα. Ας μην μπερδέψουμε τις έννοιες όμως! Άλλο πρόγραμμα άλλο ρουτίνα. Επέλεξαν μόνοι τους (ή με την ευγενική χορηγεία των γονιών τους) να κάνουν ένα συγκεκριμένο πράγμα, κλείνοντας τον εαυτό τους σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο μαζί με ότι θέληση για ζωή υπήρχε μέσα τους. Για την συνταγή τους θα χρειαστούμε ένα κιλό κακομοιριάς, 3 φλιτζάνια βαρεμάρας και 4 κουταλιές της σούπας αρνητισμού. Γνωστοί στα παιδιά της πιάτσας  και εντελώς ανεπιθύμητοι.

Αυτή η κατηγορία ανθρώπων όμως έχει την ικανότητα να εξελίσσεται.
Να μεταλλάσσεται. Μπορεί και όχι. Προχωράμε.

2.  Κάποια στιγμή, όταν αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι, αποφασίζουν να αλλάξουν ρότα, να αλλάξουν ζωή. Να πάρουν στα χέρια τους αυτό που αποκαλούν μέλλον τους και να αρχίσουν να παλεύουν για το καλύτερο. Βάζουν λοιπόν σε ένα μπολ μία δόση ουτοπίας, 3 κουταλιές του γλυκού ενθουσιασμό και 1 φλιτζάνι ζάχαρη εεε εννοώ 30 σακιά εθελοτυφλίας. Πολύ μαρέσουν αυτοί. Τους αποκαλώ «ψευτοκουλτουρ». Συνήθως ενστερνίζονται και κάτι ιδεάρες περί αλλαγής και όποτε είναι έξω με φίλους, τις πετάνε απαιτώντας βέβαια ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟ να τις επικροτείς.
 Απαραίτητα για αυτούς(όχι κατ’ ανάγκη σωρευτικά): 
α. Αποφθέγματα αρχαίων φιλοσόφων

β. Ριζοσπαστικές πολιτικές αντιλήψεις.

γ. Ιστορίες επαναστατημένων εφήβων από το Netflix

3. Αν λοιπόν οι προαναφερθείσες αυθύπαρκτες οντόντητες δεν γίνουν ψευτοκουλτούρ, ανοίγουν μια άλλη πόρτα που γράφει «οι άλλοι ξέρουν καλύτερα». Ε είναι οι ίδιοι με πριν μόνο που εδώ χειροτερεύουν. Είναι οι τύποι που τους ρωτάς που θες να πάμε σινεμά ή θέατρο, φαγητό ή ποτό, Αθήνα ή Θεσσαλονίκη; Και η απάντηση είναι ίδια: ε ότι θες εσυ!11!!!!1!

Εντάξει όλοι το ξέρουμε ότι το ναι είναι πιο εύκολο από το όχι, γιατί δεν απαιτεί αιτιολογημένη κρίση. Αλλά σε μερικά πράγματα ρε guys πρέπει να έχετε γνωμούλα. Θα μου πεις άμα δεν ξέρεις τι θες, δεν έχεις γνώμη, και αν έχεις ε, είναι συνονθύλευμα ψιλοκομμένης προσωπικότητας και διάσπαρτων ψευτοκουλτούρ ιδεών που ξέφυγαν απ΄τη νομή των συνεχιστών.

Αν εσύ επίδοξε κριτή, έκανες το μέγα λάθος και έπεσες 
στο λούκι να στοιχίσεις τα προβλήματα των επιλογών των αυθύπαρκτων οντοτήτων, θα τους βρεις να σε κοιτάνε με ύφος πολλών καρδιναλίων και μεγάλο τουπέ (πηγή: φιλόσοφος του 14^ου αιώνα) λέγοντάς σου να κοιτάς τη δουλειά σου.

4. Βέβαια να μην ξεχνάμε τους αιωνία μαγεμένους της καρδιάς μας τους γενναίους. Οι λεγόμενοι «καφκικοί ήρωες», τα αιώνια θύματα. Τα συστατικά τους είναι πολύ απλά αλλά ποιος είπε ότι το εύκολο δεν είναι ωραίο; Αποτελούνται λοιπόν από 50% ψευτοπροβληματισμό (σε υγρή μορφή για να επηρεάζει και τους γύρω τους) και 50% λεφτά (τα μωβ, τα ωραία, τα ακριβά). Είναι οι κλασικοί που η ζωή τους παραλληλίζεται άνετα με της Αντιγόνης από τον Κρέοντα. Αν πας να το παίξεις βέβαια έξυπνος στα αιώνια θύματα, απαριθμώντας τους άλλα προβλήματα ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΑ ορισμένων ανθρώπων, στην καλύτερη να σου πουν ας φάνε παντεσπάνι!

Όλοι έχουμε συνταντήσει έναν από αυτούς τους τύπους. 


Και αν όχι, σου έχω κακά νέα...