Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Μας ρώτησαν αν θέλουμε να μεγαλώσουμε;

Αν είναι ώρα να σταματήσω να ζω με τους γονείς μου, να παίζω αλλόκοτα παιχνίδια, βγαλμένα από κινούμενο σχέδιο που χάζεψα το Σάββατο το πρωί;

Αν θέλω να σταματήσω να ακούω τη μάνα μου για το αν διάβασα την ορθογραφία μου και αν έλυσα τις ασκήσεις των μαθηματικών μου;

Αν χόρτασα παιχνίδι σε εκείνα τα απλώματα των δρόμων έξω από  τις μεγάλες πολυκατοικίες μας;

Αν ήθελα να σταματήσω να λέω τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, ξεκινώντας από τα χαράματα φτιάχνοντας ολόκληρο επιχειρηματικό σχέδιο με τη γνωστή παρέα;

Αν βαρέθηκα εκείνα τα περίεργα πουλόβερ με τα απίθανα χρώματα και σχήματα που οι γυναίκες της οικογενείας συνήθιζαν να μου αγοράζουν σε γενέθλια και γιορτές;

Με ρώτησαν αν ήθελα να ξεχάσω εκείνα τα φλερτ στο δημοτικό, τις αθώες σχέσεις με τα αστεία πειράγματα των συμμαθητών μου; Τις λεγόμενες πρώτες αγάπες...

Μήπως ήθελα να ξεχάσω το φαγητό της γιαγιάς μου, που σαν ήμουν μικρή συμβούλευα τους πάντες να μαγειρεύουν σαν αυτή;

Με ρώτησαν αν ήθελα να σταματήσουν εκείνες οι αστείες διακοπές με τους γονείς μου, που η μαμά με ‘πάστωνε’ με αντηλιακό και ενώ ο μπαμπάς μου έδινε κρυφά παγωτά;

Δεν ήθελα να βγω απ’την αθωότητα μου. Δεν ήθελα διψήφια ηλικία. Δεν ήθελα να βγω απ΄το συννεφάκι μου, όμορφο, ροζ, σαν τα όνειρα που έκανα για την ενήλική μου ζωή.

Τότε που όλοι είχαμε την καλύτερη μαμά και τον πιο γλυκό μπαμπά, την απίστευτη κολλητή και την πιο ‘cool’ παρέα. Τον πιο καλό δάσκαλο, την ιδανική οικογένεια, την πιο τρελή ζωή.

Δε με ρώτησαν αν θέλω να μεγαλώσω. Αλλά θα τους απαντήσω σε μία ερώτηση που συνήθιζαν να μου κάνουν.

-Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Και τώρα πια τους απαντώ.

-Χαρούμενη!