Ταινία σε χαρτί γραμμένη με μολύβι

Οι μέρες περνούν. Η ζωή σου κυλάει σαν ταινία με πολλούς ηθοποιούς. Το σενάριο άγνωστο. Σκηνοθέτης εσύ, και σεναριογράφος και πρωταγωνιστής.

Ξυπνάς κάθε πρωί και παίρνεις μαζί σου ένα κομμάτι χαρτί. Κενό, λευκό, έτοιμο να δεχτεί κάθε είδους μολυβιά. Απαλή σα σκιά γάτας σε σοκάκι μεγαλούπολης με φώτα πεζοδρομίου, και άλλες φορές σκληρή, βαθιά, σαν να πασχίζει απεγνωσμένα να σκίσει το πάνλευκο χαρτί.

Περπατάς, τρέχεις, χορεύεις στου δρόμους, κοιτάς γύρω σου, χαμογελάς. Χίλιες εικόνες, με χρώματα ουράνιου τόξου παρμένα από παραμύθι. Άγνωστες φάτσες, χαμογελαστές, λυπημένες, έκπληκτες, απορημένες  γιατί χρειάστηκε να σε γράψουν και αυτοί στο δικό τους σενάριο, το δικό τους χαρτί.

Κοιτάς ψηλά, τα σύννεφα που παίζουν παιχνίδια με τον αέρα, ενώ  ο ήλιος σαν μάνα μικρού παιδιού που πάει πρώτη μέρα στο σχολείο, τους προσέχει και τους ζεσταίνει. Βλέπεις τις αντιθέσεις των καταπράσινων δέντρων με τα χιλιάδες λουλούδια πάνω στον καταγάλανο ουρανό, με μικρά πτηνά να γεμίζουν ζωή το άψυχο τοπίο.

Προχωράς παρακάτω. Πας σε μέρη γνωστά, που καθημερινά  συχνάζεις, ίσως όχι οικειωθελώς. Βλέπεις πρόσωπα, καινούργιες φιγούρες, όμορφες, περίεργες, άσχημες, έτοιμες να μπουν στη δική σου ταινία. Εσύ επιλέγεις, αν θες.

Σου δείχνουν πόζες τους, τα ασήμαντα προσόντα τους. Προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, να σε πονέσουν, να σε κάνουν να τους αγαπήσεις, για να παίξουν και αυτοί το δικό τους ρόλο στη ταινία.

Μερικές φορές θες ένα διάλλειμα. Να ηρεμήσεις. Δεν θες να δεις άλλους. Να αφήσεις το μολύβι κάτω. Στο παλιό σου τραπέζι, γεμάτο σημάδια από καφέδες πικρούς που ήπιες κάτι πρωινά, προσπαθώντας να ξυπνήσεις και να στρωθείς στη δουλειά. 

Άλλες φορές δεν θες καν να συμμετέχεις σε αυτή  την ταινία. Να είσαι ένας απλός παρατηρητής. Να κάθεσαι και να μην περπατάς, να μην τρέχεις, να μην χορεύεις, να μην χαμογελάς συμβατικά.. Να μην χρειάζεται να πονάς για ανθρώπους που ξέρεις τόσο λίγο. Να μην απογοητεύεσαι τόσο δύσκολα, να μην αγαπάς τόσο εύκολα. Να επιλέγεις αυτούς που θες να έχεις δίπλα σου. Να τους κατατάσσεις σε λίστες. Μεγάλες, τεράστιες λίστες, γραμμένες με μολύβι για να μπορείς να τις αλλάξεις.

Γιατί ξέρετε... Συνήθως οι άνθρωποι δεν μένουν πιστοί στον ρόλο που έχουν επιλέξει από την αρχή. Θέλουν τον πρωταγωνιστικό, θέλουν άλλες απολαβές, καφέδες γλυκούς κάθε πρωινό.

Και συ μερικές φορές τους δέχεσαι. Σαν σκηνοθέτης δεν έχεις βρει τους κατάλληλους αντικαταστάτες. Τους χρειάζεσαι και έτσι συμβιβάζεσαι. Μερικές φορές αλλάζεις και ολόκληρο το σενάριο για αυτούς. Τα θέλω σου, τις επιθυμίες σου, τα όνειρα σου.

Και η ταινία αυτή έχει μόνο μία λήψη. Δεν επιδέχεται μοντάζ. Έχεις μόνο μία ευκαιρία για κάθε σκηνή.

Γιατί αυτή η μολυβιά θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένη πάνω στο λευκό  χαρτί σου.