Είναι και αυτά τα βράδια στη Θεσσαλονίκη

Γενικά, παρατηρώ.

Καθε πρωί που ξυπνάω για να πάω στη σχολή, κοιτάω τα πεζοδρόμια με τις κακοφτιαγμένες πλάκες και τους βιαστικούς περαστικούς με τους αχνιστούς καφέδες στα χέρια. Τα μεσημέρια που γυρίζω σπίτι και η ατμόσφαιρα συνήθως θυμίζει Κυριακή, με ένα κασκόλ στο λαιμό και μια κούραση στα μάτια και τη φωνή. Τα απογεύματα που κάνω βόλτες στην παραλιακή, με τις χριστουγεννιάτικα στολισμένες κολώνες και τις φωταγωγημένες καφετέριες τις οποίες προτιμούν συμφοιτητές.

Και άλλα απογεύματα, που βολτάρω στην Αριστοτέλους κοιτάω το δέντρο με τα εκατοντάδες λαμπάκια που θαμπώνουν τη ματιά σου ενώ αρκετά παιδιά τρέχουν γύρω απο αυτό και ζευγαράκια κρατιούνται σφιχτά από το χέρι λες και ο Βαρδάρης θα τους χωρίσει.

Είναι και αυτά τα βράδια όμως στη Θεσσαλονίκη που είναι μαγικά.

Άλλες φορές κάθομαι σπίτι.

Βλέπω τα φώτα από τον δρόμο να ταυτίζονται με το φως απο τα ρεσο πάνω στο τραπέζι. Ακούω κάποια αμάξια χωρίς απαραίτητα να με ενοχλούν. Το άρωμα της ζέστης σοκολάτας βρίθει μεσα στο δωμάτιο ενώ μία ηρεμία κατακλύζει το νου μου.

Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, οι σκέψεις μου αρχίζουν να χορεύουν στο μυαλό μου.  Σκέψεις βαθιές, ρηχές, άγνωστες.

  Για ανθρώπους που γνωρίσαμε και      στιγμές που ζήσαμε· ή τουλάχιστον έζησα. Αλλά και στιγμές που ζούμε.

Και κάποια άλλα επιλέγω να δω τους φίλους μου σε ένα ρακομελαδικο κοντά στη Ροτόντα. Να ακούσω τις φωνές, τα γέλια τους, τα μυστικά, τους έρωτές τους ενώ ένα λαϊκό παλιό σιγοπαίζει.

Και έτσι πια αντιλαμβάνομαι ότι δεν παρατηρώ πια, αλλά ζω.

~2.49 am~