The last night...

 

Αυτό το βράδυ ήταν πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα. Ξάπλωσα σχετικά νωρίς γιατί θα ξυπνούσα ξημέρωμα για να φύγω. Έβαλα τα μαξιλάρια μου στην συνηθισμένη τους θέση, γύρισα στο πλάι και έκλεισα τα μάτια μου. Για κάποιον άλλον η ιστορία θα τελείωνε εκεί. Για μένα όμως, όχι.

Όπως ήταν λογικό δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Γύρισα ανάσκελα και κοίταξα το ταβάνι. Λευκό όπως πάντα. Αλλά εκείνο το βράδυ ήταν κάπως διαφορετικό. Άρχισα να παρατηρώ τις γωνίες του τοίχου, τη λευκή μου ντουλάπα που είχα από μικρή, τα πόμολα που είχαν σχήμα πεταλούδας, τα ανοιγμένα και άδεια συρτάρια...

Και ενώ αυτή η περίεργη κατάσταση επικρατούσε στο μυαλό μου, έξω υπήρχε μία εξαιρετικά ενοχλητική ησυχία. Κάποια αμάξια περνούσαν, κάποια σκυλιά γαβγιζαν στο τέλος του δρόμου, ο αέρας περνούσε μέσα απο τα κάγκελα της απέναντι πολυκατοικίας ενώ μερικοί περαστικοί αποφάσιζαν να ανταλλάξουν κάποιες τελευταίες κουβέντες.[...]

Συνήθως τα βράδια μου άρεσε να χάνομαι στις σκέψεις μου. Να ταξιδεύω σε αυτά που θέλω να γίνουν την άλλη μέρα, την άλλη βδομάδα, τον άλλο μήνα. Αυτό το βράδυ δεν μπορούσα να σκεφτώ εκείνα που θέλω να κάνω. Δύσκολο βλέπετε να φαντάζεσαι πράγματα που δεν έχεις ζήσει, πρόσωπα που δεν έχεις συναντήσει.

Από την άλλη απέφευγα να βουλιάξω στις αναμνήσεις μου. Μα θα μου πείτε, άμα είναι καλές, γιατί να μην τις θυμάσαι; και σας απαντώ. "Ξέρετε γιατί τις λένε αναμνήσεις; Γιατί ήταν, είναι και θα παραμείνουν στο παρελθόν. Αυτή η σκέψη δεν σας φοβίζει; Το ποτέ δεν είναι αρκετά τρομακτικό, απόλυτο;"

Ακούγεται ανόητο και ίσως πολλοί απο σας (ναι εσείς οι μεγαλύτεροι που διαβάζετε αυτό το κείμενο) θα θεωρείτε περίεργα αυτά που λέω και ότι γρήγορα θα αναθεωρήσω. Προσπαθήστε όμως και σεις να συλλάβετε τη σκέψη μου.
Μέχρι τότε καληνύχτα...

{time: 2.51 am}